درک سرگیجه فشار نابرابر (آلترنوباریک)

 استخوان رکابی ارتعاشات را از گوش میانی از طریق دریچه بیضی به داخل فضای پر از مایع گوش داخلی منتقل می کند. پنجره بیضی به عنوان یک خط ارتباط مستقیم با حلزون گوش (اندام حسی برای شنوایی) عمل میکند که محرک های ارتعاشی را به صدا تبدیل میکند. همچنین تغییرات فشار میتواند کانالهای نیمدایرهای پر از مایع سیستم دهلیزی را تحریک کند، که حرکت سر و جهت گیری برای تعادل را تفسیر میکند. گوش داخلی فقط با دو غشای ظریف از گوش میانی جدا می شود: دریچههای بیضی و گرد.

حلزون گوش راست و چپ می تواند محرک های صوتی مختلفی را دریافت کند و به این ترتیب محلی سازی منبع صوت (فاصله و جهت) امکان پذیر میشود. سنجش تعادل براساس هماهنگی کانالهای نیمدایرهای (سیستم دهلیزی) بین دو گوش است. تحریک نامناسب سیستم دهلیزی مشکل ساز است. اگر این اختلاف ناشی از عدم تعادل فشار باشد، ممکن است شرایطی ایجاد شود که به عنوان سرگیجه فشار نابرابر ()Alternobaric Vertigo شناخته می شود

ﺳﺮﮔﯿﺠﻪ آﻟﺘﺮﻧﻮﺑﺎرﯾﮏ ﭼﯿﺴﺖ؟

 سرگیجه آلترنوباریک ( )AVاصطلاحی کاملاً توصیفی است که توسط دکتر Claes Lundgrenدر سال 1965 ابداع شده است. Alterبه معنی تغییر است، barبه معنای فشار، icبه معنای وضعیت آن و vertigoدرکی است که در آن چرخش و حرکت بدن یا محیط اطراف بصورت سرگیجه احساس میشود. AVناشی از فشار نابرابر بین دو گوش میانی است که معمولاً به دلیل تغییر فشارها با سرعتهای مختلف اتفاق میافتد. عدم اکولایز فشار به طور متقارن میتواند باعث شود مغز به اشتباه این تفاوت را به عنوان حرکت درک کند. نیستاگموس (حرکت ریتمیک غیر ارادی چشم) نیز میتواند ایجاد شود، همچنین حالت تهوع و استفراغ در موارد شدید دیده میشود. علاوه بر اختلالات بینایی، حوادث AVممکن است با احساس سیری، وزوز گوش (زنگ زدن در گوش) و شنوایی گنگ در یک یا هر دو گوش همراه باشد. برخی از غواصان ممکن است قبل از شروع AVمتوجه صدای هیس یا جیر جیر شوند که نشان دهنده یکسان سازی ضعیف است. به نظر میرسد زنان حساسیت بیشتری نسبت به مردان دارند.

AVمی تواند در هنگام نزول یا صعود رخ دهد اما بیشتر با صعود همراه است. علائم ممکن است از خفیف تا شدید باشد اما به طور معمول گذرا هستند و در عرض چند ثانیه یا چند دقیقه به دلیل تعادل فشار فروکش میکنند. غواصانی که برای اولین بار علائم را تجربه میکنند، باید از اقداماتی که ممکن است وضعیت را بدتر کند، پرهیز نمایند. حفظ کنترل و داشتن وضعیت ثابت باعث می شود تا علائم AVبه طور طبیعی و با حداقل عارضه برطرف شود. علائم مداوم ممکن است وضعیت جدیتری را نشان دهند. صرف حادثه AVلزوماً نشان دهنده خطر در آینده یا نگرانیهای حاد بیشتر در مورد سلامتی نیست. غواصانی که به طور مکرر دچار AVمیشوند، باید به دنبال ارزیابی پزشکی باشند

 شیوع AV

موارد AVاحتمالاً گزارش نمیشوند، یا به این دلیل که هیچ عارضه سوئی حاصل نشده است؛ یا در مواردی که باعث وحشتزدگی شود، مصدوم قادر به ارائه گزارش نبوده است. اگر غواص بدلیل وحشت ناشی از سرگیجه بطور ناگهانی به سطح آب بیاید، ممکن است دچار آسیب جدی یا کشنده بشود. یک مطالعه گذشته نگر نشان داد که 27درصد افراد سابقه AVمرتبط با غواصی را گزارش کردهاند. همچنین یک مطالعه آینده نگر علائم AVرا در 14درصد از افرادی که غواصی تحت نظارت را انجام می دهند، نشان داد

ﮐﺎﻫﺶ ﺧﻄﺮ AV

 اکولایز موثر (قبل از احساس فشار، مکرر و با مناسبترین تکنیک برای فرد) و غواصی نکردن در هنگام وجود احتقان بینی یا گوش، روش های سادهای برای کاهش احتمال AVاست. نیاز به اعمال فشارهای زیاد برای اکولایز در هنگام نزول میتواند اکولایز در هنگام صعود را که معمولاً یک فرآیند منفعل است، دشوارتر کند. اگر بافت های نرم توسط اکولایز بیش از حد تهاجمی یا ضعیف، متورم شده باشند، این تأثیر میتواند قابل توجه باشد. اگر اکولایز به درستی انجام نشود، باید غواصی را متوقف کرد و وضعیت خود را قبل از غواصی مجدد ارزیابی کرد.

بعضی از غواصان در موقعیت ( head-upسر رو به بالا) اکولایز را راحتتر انجام میدهند. انجام تکنیکهای اکولایز ملایم و فعال در اوایل و غالباً در هنگام نزول به کاهش استرس در ساختار گوش کمک میکند. غواصانی که با AVمکرر روبرو میشوند، پس از آنکه از نظر ارزیابی پزشکی، آگاه شدند، باید تکنیکهای اکولایز و احتمالاً کنترل شناوری خود را ارزیابی کنند.

هر شرایطی که باعث التهاب و گرفتگی گوش و سینوسها شود، میتواند احتمال مشکلات اکولایز مانند AVرا افزایش دهد. افرادی که علیرغم داشتن علائم احتقان یا بیماری، غواصی میکنند ممکن است خود را در معرض خطر قرار دهند. غواصی با احتقان همچنین میتواند منجر به انسداد معکوس ( )reverse blockدرهنگام صعود شود، شرایطی که هوا در گوش میانی گیر میکند. یک غواص ممکن است انسداد معکوس را با اندکی پایین آمدن مدیریت کرده و سپس یک بار دیگر صعود کندتر را انجام دهد. اگر قادر به انجام این کار نباشد، غواص چارهای جز این ندارد که با صعود آهستهتر تا حد ممکن، آسیب جدیتری را متحمل شود. منابع کافی گاز و غواصی محافظه کارانه به غواص زمان بیشتری میدهد تا با هر مسئله اکولایز که ممکن است هنگام صعود به وجود بیاید مقابله کند. (مترجم: در غواصی آزاد ترجیحا توقف صعود یا صعود آهستهتر میتواند این مشکل را تا حدودی برطرف نماید. توجه به UTBو برگشت به سطح در زمان مناسب، فرصت مناسب را برای مقابله با مشکلات احتمالی مهیا میسازد).

برخی از غواصان ممکن است ضداحقانهارا انتخاب کنند تا راه حلی برای غواصی با گرفتگی گوشها باشد. ضد احتقان ها علائم را به طور موقت تسکین می دهند ، اما می توانند مشکلات را پنهان کنند. استفاده از مواد ضد احتقان به مدت چهار یا پنج روز ممکن است منجر به احتقان مجدد شده و اکولایز کردن آن دشوارتر می شود.

اﮔﺮ AVرخ دﻫﺪ

 غواصانی که هنگام بروز AVدچار بینظمی و وحشت میشوند، در صورت صعود کنترل نشده، میتوانند با مشکلات جدیتری روبرو شوند. لازم به یادآوری است که با برطرف شدن فشار نابرابر، علائم AVکاهش مییابد. یک غواص نباید در هنگام تجربه AVسعی در اکولایز کند زیرا این کار میتواند علائم را بدتر کند یا به ساختارهای ظریف گوش آسیب برساند.

اگر علائمی مطابق با AVایجاد شود، شناخت مشکل و داشتن حالت روحی آرام، بهترین محافظت را ایجاد میکند. عدم تغییر عمق به کمک یک مرجع بصری ثابت یا اتصال فیزیکی به یک ساختار بی حرکت (به عنوان مثال سنگ، طناب یا کف دریا) می تواند موثر باشد تا زمانی که علایم فروکش کند.

شروع ناگهانی سرگیجه میتواند برای غواصان هم یک تجربه ناامید کننده و هم گمراه کننده باشد. اگر علائم AV در ابتدای غواصی تجربه شود، به احتمال زیاد باید غواصی پایان یابد. اگر علائم AVدیرتر مشاهده شد، باید بر روی چگونگی خاتمه ایمن غواصی تمرکز شود. در بیشتر موارد، علائم AVخود به خود ازبین میروند، بنابراین مهم است که آرامش داشته باشید تا زمانی که علائم برطرف شوند. غواصانی که در مورد AVآموزش دیده اند و نسبت به مشکلات احتمالی آگاهی دارند، در صورت وقوع حادثه عملکرد بهتری در مدیریت علائم و به حداقل رساندن خطرات خواهند داشت.

اﮔﺮ ﻋﻼﺋﻢ اداﻣﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﺪ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد؟

 علائمی که بیش از چند دقیقه طول بکشد ممکن است نشان دهنده یک وضعیت جدیتر باشد. تغییرات زیاد در فشار گوش میانی بدون اکولایز مناسب میتواند منجر به باروتروما در گوش میانی یا گوش داخلی شود. اکولایز ضعیف میتواند باعث کشیده شدن پرده گوش تا حد آسیب شود. یک غواص ممکن است با پارگی پرده گوش درد شدیدی را تجربه کند و احتمالاً سرگیجه موقت شدید به دنبال ورود آب نسبتاً سرد به گوش میانی ( Caloric )Vertigoایجاد میشود. این علائم با کاهش اختلاف دما به طور مشابه فروکش میکنند. درمان موارد خفیف ممکن است شامل ضد احتقان و آنتی بیوتیک باشد. آسیبهای بدون پارگی ممکن است طی چند روز بهبود یابد،

در حالی که پارگی پرده گوش ممکن است شش هفته یا بیشتر طول بکشد. در موارد شدید، ممکن است جراحی لازم باشد.

باروترومای گوش داخلی نوعی آسیب تحت فشار به سلولهای حسی گوش داخلی است که ممکن است شامل سوراخ شدن دریچه گرد یا بیضی باشد. این یک بیماری بسیار جدیتری است که نیاز به مراقبت پزشکی و غالباً مداخله جراحی دارد. غواصان ممکن است دچار سرگیجه شدید طولانی مدت، کاهش شنوایی و وزوز گوش شوند. در هر صورت، تا زمان بهبودی آسیب باید از اکولایز فعال خودداری شود. غواصان اغلب پس از سوراخ شدن پرده گوش میتوانند دوباره به غواصی برگردند، اما در باروترومای گوش داخلی ممکن است برای طولانی مدت از غواصی منع شوند. بیماری رفع فشار گوش داخلی ( )IEDCSمیتواند علائمی شبیه به باروترومای گوش داخلی داشته باشد. IEDCSباید در اسرع وقت در یک اتاق فشار درمان شود

ﻣﺘﺮﺟﻢ: ﻣﺤﻤﺪ ﺧﻠﯿﻞ ﻧﮋاد
ﻣﺪرس ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ ﻏﻮاﺻﯽ آزاد، دﮐﺘﺮي دﻧﺪاﻧﭙﺰﺷﮑﯽ ﻋﻤﻮﻣﯽ